شرح احوال و اشعار شاعران بی‌دیوان در قرن‌های ۳ و ۴ و ۵ هجری قمری

کهن ترین اشعار رسمی و عروضی فارسی مربوط به قرن سوم هجری هستند. به دلیل تشکیل دولتهای بزرگ ملی تعداد شاعران در قرن چهارم رو به افزایش گذاشت. قرن پنجم نیز از درخشان ترین ادوار شعر فارسی است. در این کتاب که به همت محمود مدبری (1335) استاد دانشگاه، پژوهشگر ادبیات، مصحح و شاهنامه شناس ایرانی تصحیح گشته است، تعداد 215 نفر از شاعران 3 قرن مذکور بررسی شده اند. از زندگی و احوال بسیاری از این شاعران اطلاع دقیقی به دست نیامده و از ذکر نام کسانی که در اشعار منسوب به ایشان تردید وجود دارد، خودداری شده است. همچنین تعداد ابیات مربوط به این شاعران از حداقل یک بیت تا حداکثر 452 بیت را در بر می گیرد. این اشعار از دهها کتاب تذکره، لغت، بلاغت، تاریخ و آثار دیگر به دست آمده که نام آنها در انتهای همین کتاب آمده است. ترتیب قرارگیری نام شاعران بر اساس تقدم و تاخر زندگانی آنهاست. این تاریخ در مرتبه اول سال وفات فرد است که اگر موجود نباشد سالهای قراین حیات او منظور گشته است.